Y 10 cerdd serch glasurol enwocaf iddo a ysgrifennwyd gan fenyw

Mae cariad yn emosiwn mor bwerus. Mae'n eich gwneud chi'n rhamantus ac yn felys.

Ie, rydych chi am ddangos i'ch dyn faint rydych chi'n ei garu. Ond sut?

Trwy eiriau, wrth gwrs. Fodd bynnag, nid yw pob un ohonom yn gwybod sut i ddweud yn huawdl yr hyn yr ydym am ei ddweud.

Rydym yn mynd yn nerfus ac mae ein hemosiynau'n gwella ohonom. Peth da gallwch chi ddatgan eich hoffter ac ychwanegu sbarc i'ch perthynas trwy ysgrifennu cerdd.

Nawr os ydych chi'n ansicr beth i'w ysgrifennu, gallwch chi edrych ar y cerddi canlynol fel cyfeiriad. Dim ond ychydig o greadigrwydd a thipyn o feddylgarwch sy'n creu rhyfeddodau.

Dyma'r 10 cerdd enwocaf am gariad eich bywyd:

Ffolant Arall gan Wendy Cope

Heddiw mae'n rhaid i ni fod yn rhamantus

A meddwl am valentine arall eto.

Rydyn ni'n gwybod y rheolau ac rydyn ni'n dau yn bedantig:

Heddiw yw'r diwrnod mae'n rhaid i ni byddwch yn rhamantus.

Mae ein cariad yn hen ac yn sicr, nid yn newydd ac yn wyllt.

Rydych yn gwybod fy mod yn eiddo i, ac rwy'n gwybod eich bod yn eiddo i mi.

A dweud bod wedi gwnaeth i mi deimlo'n rhamantus,

Fy nghariad anwylaf, fy annwyl valentine.

Rwyf yn dy garu i'r dyfnder a'r lled a'r uchder

Gall f'enaid gyrraedd, wrth deimlo o'r golwg

Am derfynau Bod a delfryd Gras.

Rwyf yn dy garu hyd lefel angen

Rwy'n dy garu di yn rhydd, fel dynion yn ymdrechu dros Iawn;

Rwy'n dy garu di yn bur, wrth iddynt droi oddi wrth Fod. defnyddio

Yn fy hen alarau, ac â ffydd fy mhlentyndod.

Rwyf yn dy garu â chariad yr oeddwn fel pe'n colli

Gyda'm saint colledig, — yr wyf yn dy garu â anadl,

Gwenau, dagrau, fy holl fywyd! — ac, os dewisa Duw,

Ni chaf ond dy garu yn well ar ol marw.

A choch â chwant gwyllt;

Rwy'n caru'ch llygaid pan fo'r golau cariad yn gorwedd

Wedi'i oleuo â thân angerddol.

Dwi'n caru dy freichiau pan mae'r cnawd gwyn cynnes

Yn cyffwrdd fy un i mewn cofleidiad hoff;

Rwy'n caru dy wallt pan mae'r ceinciau'n malio

Eich cusanau yn erbyn fy wyneb.

Nid i mi'r gusan oer, ddigynnwrf

O gariad di-waed gwyryf;

Nid i mi gwynfyd gwyn y sant,

Na chalon golomen ddilychwin.

Ond rho imi'r cariad sy'n rhoi mor hael

A chwerthin am fai'r byd i gyd,

Gyda'th gorff mor ifanc a chynnes yn fy mreichiau,

Mae'n cynnau fy nghalon dlawd.

Felly cusan fi'n felys â'th geg wlyb cynnes,

Yn dal yn bersawrus â gwin rhuddem,

A dywed gyda brwdfrydedd a aned o'r De

mai eiddof fi dy gorff a'th enaid.

Cas fi yn dy freichiau ieuanc cynnes,

Tra bod y ser gwelw yn disgleirio uchod,

A byddwn byw ein cyfanifanc yn byw i ffwrdd

Yn llawenydd cariad byw.

Sut mae Cariad yn Siarad?

Yn y llewygu ar y boch chwedleuol,

Ac yn y pallor sy'n ei llwyddo; gan

Caead crynu llygad sy'n gwyro–

Y wên sy'n profi'r rhiant i ochenaid

Fel hyn y mae Cariad yn siarad.

Sut mae Cariad yn siarad siarad?

Gan y curiadau calon anwastad, a'r freak

Tra bod emosiynau newydd, fel cychod rhyfedd, yn gwneud<1

Ar hyd y gwythïenau eu cwrs cynhyrfus;

Yn dal fel y wawr, a grym buan y wawr -

Fel hyn y llefara Cariad.

Sut mae Cariad yn siarad. siarad?

Er mwyn osgoi'r hyn a geisiwn–

Y distawrwydd sydyn a'r warchodfa pan yn agos–

Y llygad sy'n disgleirio â deigryn heb ei siglo –

Y llawenydd sy'n ymddangos yn wrthwyneb i ofn,

Wrth i'r galon ddychrynllyd lamu yn y fron,

A gwybod, ac enwi, a chyfarch ei gwestai duwiol -

Fel hyn y mae Cariad yn llefaru.

Sut y mae Cariad yn llefaru?

Yn yr ysbryd balch a gynyddodd yn ddisymwth –

Y galon arw a gynhyrfodd yn ostyngedig; yn y tyner

A goleuni dienw sy'n gorlifo'r byd ag ysblander;

Yn y tebygrwydd y mae'r llygaid hoff yn ei olrhain

Ymhob peth teg i un wyneb anwyl;<1

Yng nghyffyrddiad swil y dwylo sy'n gwefreiddio ac yn crynu;

Mewn gwedd a gwefusau na allant ddadelfennu mwyach –

Fel hyn y gwna Cariadllefara.

Sut y mae Cariad yn llefaru?

Yn y geiriau gwylltion a lefarwyd mor wan

Y maent yn crebachu yn gywilydd mewn distawrwydd; yn y tân

Golwg yn taro'n graff, chwim yn fflachio'n uchel ac yn uwch,

Fel mellten yn rhagflaenu'r storm fawr;

Yn y llonyddwch dwfn, enaid; yn y gwres,

Llanw angerddol sy'n ysgubo trwy wythiennau curo,

Rhwng y glannau o hyfrydwch a phoenau;

Yn y cofleidiad lle mae gwallgofrwydd yn toddi mewn gwynfyd, <1

Ac yn ysbeiliad dirgrynol cusan–

Fel hyn y llefara Cariad.

Os Rhaid i Ti Fy ngharu gan Elizabeth Barrett Browning<3

Os rhaid i ti fy ngharu i, bydded am ddim

Ac eithrio er mwyn cariad yn unig. Paid â dweud

Rwyf yn ei charu am ei gwên … ei golwg … ei ffordd

Am siarad yn dyner, … am dric meddwl

sy’n cyd-fynd yn dda â’m rhai i, a dygodd certes

Ymdeimlad o hawddgarwch dymunol ar y fath ddiwrnod'—

Canys y pethau hyn ynddynt eu hunain, Anwylyd,

gael eu newid, neu eu newid i ti,— a chariad, mor weithred,

Dichon fod felly. Na'm caru chwaith am

Mae dy drueni anwyl dy hun yn sychu fy ngruddiau,—

Fe allai creadur anghofio wylo, a esgor ar

Dy gysur yn hir, a choll dy gariad trwy hynny

Ond câr fi er mwyn cariad, er mwyn iti garu byth, trwy dragwyddoldeb cariad. Nid yr eiddoch gan Sara Teasdale

Nid wyf yn eiddo i chwi, nid wyf ar goll ynoch,

Heb golli, erYr wyf yn hiraethu am fod

Ar goll fel canwyll wedi ei chynnau ganol dydd,

Ar goll fel pluen eira yn y môr.

Rwyt ti'n fy ngharu i, a dwi'n dy ganfod o hyd

Ysbryd hardd a llachar,

Eto myfi yw, sy'n hiraethu am fod

Ar goll fel goleuni a gollwyd mewn goleuni.

O plymia fi'n ddwfn i mewn cariad — diffodd

Wedi fy nysgu gan dymhestloedd dy gariad,

Taper mewn gwynt rhuthro.

Serenade gan Djuna Barnes

Tri cham i lawr y lan, isel synau’r liwt,

Gorau po hiraeth y gwyddoch;

Dydw i ddim yn gofyn i chi ddod,

Ond—allwch chi ddim mynd?

Tri gair, “Rwy’n dy garu di,” a dywedir y cyfan—

Mae ei fawredd yn curo o haul i haul;

Dydw i ddim yn gofyn i chi gerdded,

Ond—allwch chi ddim rhedeg?

Tri cham yng ngolau'r lleuad safaf,

A dyma o fewn y cyfnos yn curo fy nghalon.

Nid wyf yn gofyn ichi orffen,

Ond—i ddechrau.<1

Yr olwg gan Sara Teasdale

Cusanodd Strephon fi yn y gwanwyn,

Robin yn y cwymp,

Ond Colin dim ond edrych arna i

A byth cusanu o gwbl.

Collwyd cusan Strephon mewn cellwair,

Mae Robin ar goll yn chwarae,

Ond y gusan i mewn Mae llygaid Colin

Yn fy mhoeni nos a dydd.

Fy Ngŵr Cariadus gan Anne Bradstreet

Pe bai dau erioed yn un, gan hyny nyni yn ddiau.

Os gwr erioed a garwyd gan wraig, yna tydi;

Os bu gwraig erioed ddedwydd mewn dyn,

Cymharerfi, chwi wragedd, os gellwch.

Gwnaethaf eich cariad yn fwy na mwyngloddiau aur,

Neu'r holl gyfoeth sydd gan y Dwyrain.

Cyfryw yw fy nghariad i. Fel na all afonydd ddiffodd,

Ni ddylai ond cariad oddi wrthyt roi iawndal.

Y fath yw dy gariad ni allaf ei ad-dalu;

Y mae'r nefoedd yn dy wobrwyo'n niferus, atolwg .

Yna tra byddwn byw, mewn cariad gadewch inni ddyfalbarhau,

Fel na chawn fyw byth mwyach.

ar gyfer DMK

Pan oeddwn yn meddwl ei bod yn iawn enwi fy nymuniadau,

yr hyn yr oeddwn ei eisiau mewn bywyd, roedd yn ymddangos eu bod yn troi<1

fel defaid yn gwaedu, nid i mi, a allasai fod yn

fugail gofalgar, os anfedrus, ond i'r bryniau bocsus

y tu hwnt i ba rai yr oedd y mynyddoedd gleision yn goleddu i lawr

gyda phabïau oren fel cimychiaid yr afon yr holl ffordd i foroedd y Môr Tawel

lle bu cyrff morfilod yn eu llywio

i chwilio am gymar y buont yn canu amdano

mewn cân newydd, hynod arbennig

efallai y byddwn yn galw'r mynegiant mwyaf selog o gariad,

y pin ar flaen esblygiad,

yn wylaidd yn disgleirio. 1>

Yng nghanol fy mywyd

roedd yn iawn dweud fy nymuniadau

ond aethant ymaith. Allwn i ddim hyd yn oed eu gwneud nhw allan,

ddim hyd yn oed fel dotiau

nawr yn y pellter.

Ac eto dwi'n gweld goleuadau bach

y gaeaf tanau gwersyll yn y bryniau—

mae pobl ifanc mewn cariad yn aml yn mynd yno

am eu nosweithiau cyntaf—a phob un yn felyn-gwynmae llewyrch

yn dweud wrthyf beth y gallaf ei wybod ac yn cyfaddef fy mod yn gwybod,

mai’r cyfan roeddwn i erioed wedi ei ddymuno

oedd eistedd wrth dân gyda rhywun

pwy roeddwn i eisiau i mi yn yr un faint â fy eisiau.

Am wneud tân gyda rhywun,

gyda chi,

oedd y cyfan.

13>